I
Nihil in eo sanum est.
Nulla caro viva in corpore eius.
Omnia plaga facta sunt,
omnia vulnus.
Ubi cutis fuit,
cinis manet.
Ubi fuit aspectus,
rima muta.
Ubi spiritus,
spasmus sine aere.
Cor eius non pulsat,
tremit.
Memoria eius non meminit,
gemit.
Corpus eius non cadit,
serpit.
Umbra eius non sequitur,
praecedit.
II
Ubi amplius percuti potest?
Qua pars corporis remansit
sine dolore?
Quis sustinet cor
quod desinit frangi?
Sine fulgore,
pulvis informis,
caro muta,
cicatrix viri
quem amor oblitus est.
Qui eum videt,
animam oculis exhaurit,
fugit intus,
margine abyssi suae.
Nulla in eo forma,
nec lux quae accendat desiderium.
Figura eius fugit aspectum,
praesentia eius scindit animum.
In contemptu involutus,
indutus desolatione,
calceatus luto opprobrii.
III
Vir dolorum,
peritor omnium fracturarum,
habitator tormenti,
martyr lacrimarum.
Manet...
Non vi,
sed ruina.
Vultus eius terrae affixus,
nulla spe relicta.
Sicut altare
pavori,
derelictioni.
Pro exterminato habitus est.
Nomen eius delent.
Memoriam eius conculcant.
Sicut vas fractum natus est.
Existentia eius clades est.
Eiciunt eum e sepulcro,
velut abortum,
velut cadaver foetidum
quod vermes corrumpunt.
IV
Crepusculum,
quod gaudium eius fuit,
vertitur in terrorem.
Et tota dies
est nox
quae non finitur.
Deiectus,
non cessans ambulare.
Persecutus,
sine voce levata.
Ferebat dolorem omnium,
et nemo eum spectabat.
Corpus eius poena,
incessus horror.
Et hic est,
homo qui transit,
insanus...
insanus amore!